 Андрэй Паўлухiн |
 |
|
Маё крэда – поўная адсутнасць абмежаванняў. У тым лiку i жанравых, i стылiстычных. Напрыклад, у апошнi час я пiшу пераважна кiберпанк. Але гэтае апавяданне не магу аднесцi да якой-небудзь канкрэтнай плынi. «Чортава акно» – так званая «памежная проза». Тут ёсць i готыка, i «альтэрнатыўная гiсторыя» (да нашых дзён захавалася Вялiкае Княства Лiтоўскае): трошкi – постмадэрна, трошкi – мiстыкi, штосьцi – ад «новай хвалi»... У аснову пакладзены адразу дзве беларускiя легенды – даволi вядомыя.
Аднак галоўнае – тэкст...
|
| Книга: |
 |
| Белополис
|
| Аляксандр Вашчанка |
|
|
Запалiць свечку дабрынi й спагады ў людскiх сэрцах, наталiць iх смагу глытком гаючай роднай мовы, прыгадаць iм пяшчоту матулiнай калыханкi й свiргат аканiц бацькоўскае хаты, быць творцам у любой справе – у гэтым бачу сэнс свайго iснавання на шматпакутнай зямлi маёй Баларусi.
|
| Кнiга: |
|
| Свечка на дажджы |
| Вольга Базылёва |
|
|
Мастакоўскi свет – крохкае шкельца ценькага лёду наўкольнае рэчаiснасцi – адбiвае i нябёсную вышу i «патрэсканыя далонi зямлi». Цi ж лёгка па небе iсцi й неба разглядаць над сабою?!. Даволi няпроста iсцi – у натоўпе («тым, што не чуе песень») i аднаму...
|
| Кнiга: |
|
| Крылы ў шафе |
| Марыя Вайцяшонак | | | 
Вядомую аўтарку найперш хвалюе бiблейскае папярэджанне: Бог пасе коней апакалiпсiса па дзiкай траве. «Сад нявiннасцi» – кнiга прозы аб складанейшым свеце так званага простага вяскоўца, у якiм патрывожаны дух земляроба, парушана генетычная сувязь з маткай-зямлёй; гэта нераўна`душнае слова аб звярах i дрэвах , а ўвогуле – аб прыродзе (чалавечы асяродак). Усё падаецца ад асобы, якая ў жыццi быццам i не была нiколi абражаная, бо пераадолела абразу. Няма нiчога на свеце лiшняга, нiчога непатрэбнага, як кажа адна з вясковых жанчын у апавяданнi, таму гармонiю ўсяго жывога трэба пiльна аберагаць, падтрымлiваць, ствараючы тое адзiнае, што выратуе i зямлю, i жывую душу.
| | Кнiгi: | | | Сад нявiннасцi Мiнск 2002 |
| Таццяна Барысюк | | | 
Таццяна Барысюк нарадзiлася 18 кастрычнiка 1971 года ў Мiнску. Пасля сярэдняй школы i Мiнскага педвучылiшча скончыла фiлфак БДУ i аспiрантуру Iнстытута лiтаратуры iмя Янкi Купалы НАН Беларусi, дзе працуе малодшым навуковым супрацоўнiкам.
Вершы Т. Барысюк друкавалiся ў часопiсах «Першацвет», «Маладосць», «Крынiца» i штотыднёвiку «Лiтаратура i мастацтва».
| | Кнiгi: | | | Аўтапартрэт Мiнск 2002 |
| Сафiя Макарэвiч | | | 
Сафiя Аляксандраўна Макарэвiч нарадзiлася ў Мiнску. За плячыма ў яе, быццам крылы Пегаса, – медiнстытут i клiнiчная ардынатура. Па прафесii – урач-кардыёлаг, аўтар шэрагу навукова-папулярных кнiг пра здароўе.
Аднак згадка пра Пегаса зусiм не выпадковая: Сафiя Аляксандраўна выдала рускамоўны зборнiк вершаў «Тайна белого листа». I вось – «Салон для цiкавых людзей».
| | Кнiгi: | | | Салон для цiкавых людзей Мiнск 2002 |
| Анатоль Казюка | | | 
Анатоль Казюка нарадзiўся ў 1939 годзе на Барысаўшчыне ў вёсцы Арэшкавiчы. Скончыў дзесяцiгодку, горнае вучылiшча, факультэт журналiстыкi Вышэйшай партшколы ў Маскве.
Працаваў шахцёрам у Данбасе, служыў у войску танкiстам.
З 1963 года – на Беларускiм аўтамабiльным заводзе ў Жодзiна: токар, зборшчык, наладчык, канструктар, лiтсупрацоўнiк «Белорусского автозаводца», рэдактар гэтай газеты, начальнiк друкарнi БелАЗа, партработнiк.
| | Кнiгi: | | | Зорныя плёсы Мiнск 2002 |
| Вячеслав Левкович | | | 
Вячеслав Иванович Левкович родился в 1935 году в деревне Доры, что на Воложинщине, в семье крестьянина. Раннее детство его пришлось как раз на годы оккупации – гитлеровцев и их холуев-полицаев запомнил на всю жизнь: они согнали в церковь местных жителей и всех заживо сожгли... Его семье частично чудом удалось спастись, трое младших братьев сгорели.
В. Левкович служил в Советской армии (1954-1957) в Петербурге и г. Пушкине. Закончив отделение филфака БГУ (1963), работал в школе-интернате учителем, в редакциях газет «Во славу Родины» и «Вечернем Минске» корректором, редактором научно-технической литературы – в отделе НТИ «Техэнергохимпром» НПО.
| | Книги: | | | Букет пустыря Минск 2002 |
| Леонид Лещинский | | | 
Леонид Вячеславович Лещинский родился в Минске 7 июля 1977 года. После девяти классов средней школы успешно закончил Высшее профессиональное училище № 53 по специальности столяр, плотник, станочник (1995), работал на заводе «Горизонт» столяром, затем перешел в телевизионное производство. В 1999 году заочно окончил Высший радиотехнический колледж, получив квалификацию радиотехника.
Сейчас – в журнале «Пищевая промышленность».
| | Книги: | | | Миг высоты Минск 2001 |
| Игорь Исаков | | | 
Игорь играет на гитаре, аккордеоне. На свои тексты пишет музыку. Он не художник, но картины рисует акварелью. В детстве любил смотреть на звезды, мечтал о высших мирах, об иноземных существах. Хотел знать, как устроен мир, прочитал достаточно книг по астрономии, философии. Увлекается спортом: раньше занимался кунг-фу, теперь отдает предпочтение парапланеризму... Любит весну, лето, солнце.
| | Книги: | | | Космолиптика |
| Андрей Бородушкин | | | 
Андрей Бородушкин родился 12 января 1979 года в Минске. Учится в МГЛУ на переводческом факультете. Писать начал в 1994 году, весной. По признанию автора, работа над словом стала занимать все больше времени и все чаще стала врываться в другие его «жизни», не связанные с творчеством напрямую.
Стихи А. Бородушкина профессиональны и на удивление оптимистичны. В основе своей – это откровенно-искренние всплески души молодого человека, яркие светоимпульсы его вдохновения.
| | Книги: | | | Шаг в небо Минск 2001 |
| Мария Можар | | | 
Мария Можар – студентка Белорусского университета культуры. Специальность – литературная работа.
Ее стихи оригинальны по своей образно-поэтической структуре и своеобразны по форме. В них все на месте. Хотя и отсутствует рифма. И строфы тоже почти отсутствуют. Зато есть столбцы метущихся энергоритмов души, сгустки слов, скрепленных углубленным раздумием. Осознанно-выстраданные. Сплавленные воедино в яркие вдохновенно-пульсирующие мгновения.
И самое главное – есть позиция автора, его искрометно-решительный взгляд. Ну естественно – женственный, разящий сердечным теплом и огнемыслием духа.
| | Книги: | | | Я № Я Минск 2001 |
| Уладзiмiр Цiшуроў | | | 
Уладзiмiр Цiшуроў найбольш вядомы як празаiк, арыгiнальны й непасрэдны. Героi яго, як правiла, дзiвакаватыя вяскоўцы, якiя шмат чаго ведаюць, i абавязкова кожны носiць у сабе нешта незвычайна важнае, святое, без чаго на грэшнай Зямлi чалавеку ўвогуле не пражыць...
Цiшуроў-паэт трошку iнакшы, але не настолькi, каб у нечым адставаць ад сябе-празаiка. Дыяпазон яго лiрычных стасункаў даволi своеасаблiвы й шматпланавы – гэта нiбы дзённiкавыя накiды, акварэлькi душы ў спыненым iмгненнi.
| | Кнiгi: | | | Маўчана Мiнск 2000 |
| Iлона Сцяцко | | | 
Iлона Сцяцко нарадзiлася ў 1976 годзе ў Тбiлiсi.Вершы пачала пiсаць падчас вучобы ў школе, калi бацькi вярнулiся на сваю радзiму, у Беларусь, i юная паэтка жыла ў Ваўкавыску. Як i ўсе дзецi вайскоўцаў, была вызвалена ад вывучэння роднай мовы. Але, будучы навучэнкай Мiнскага фiнансава-эканамiчнага каледжа, адчула, што душа прагне менавiта беларускага слова, што яе беларускамоўныя вершы атрымлiваюцца больш шчырыя i мiлагучныя...
I гэта сапраўды так. Светлае неба душы паэткi зорыцца мноствам зямных сонцаў, што спеляць у росных лугах ды блакiце азёраў i рэк высокае пачуццё любовi да сваёй Бацькаўшчыны.
Жыве I. Сцяцко ў Мiнску, завочна вучыцца ў БДУ на фiласофска-эканамiчным факультэце. Яе першы паэтычны зборнiк «Галiнка язмiну» быў змешчаны на старонках часопiса «Першацвет» у 1997 годзе (№9).
| | Кнiгi: | | | Нябёсныя Карункi Мiнск 1999 |
| Валеры Скакун | | | 
Паэтамi нараджаюцца амаль усе людзi, але не ўсе яны пiшуць вершы. Калi б сталася адваротнае, то паэзii ўвогуле не iснавала б. Валеры Скакун, нягледзячы на ўжо даволi сталы ўзрост, спрабуе ўсё ж утрымацца ў паэтах, дарма што i не фiлолаг, i не фiзiк, а ўсяго толькi рабочы з сярэдняй адукацыяй. Спадзеючыся адно на свой жыццёвы вопыт, ён, тым не менш, апантана штурмуе паэтычныя рэдуты, спапяляючы iх агняна-трапнымi ядрамi вобразаў ды метафар... I не дзiўна – яго «сэрца на сонца трымае кiрунак»!
Свае дзве нiзкi вершаў В. Скакун упершыню апублiкаваў у часопiсе «Першацвет» (1995, 1996).
| | Кнiгi: | | | Мяне вецер шукае Мiнск 1999 |
| Валерий Скрипкин | | | 
Стихи Валерия СРИПКИНА своеобразны уже тем, что на первый взгляд кажутся как бы чересчур откровенно-спокойными, умиротворенно-тихими. На самом деле все далеко не так: почти в каждом произведении молодого поэта буйствуют поистине испепеляющая душу страсть и неиссякаемая энергия любви, дополняющие и как бы уравновешующие друг друга. Потому-то кажущийся поначалу чувственный дискомфорт вскоре незаметно исчезает, оставляя вместо себя заинтересованное доверие к автору.
Книга впечатляет прежде всего открытостью души лирического героя, ее незащищенностью от мракобесия и зла, а главное – неистощимой силой и верой автора в справедливость и человеческое в человеке.
| | Книги: | | | Запретные Сны Минск 1999 |
| Галина Казак | | | 
Галина КАЗАК по своим корням – человек деревенский. И душа ее, ее искренность, ее честность, как и ее любовь чуть ли не по живому втянуты в стихию поэтических чувств.
Сегодняшний мир настолько кривобок и аморален, убог и дико исковеркан как прежними, так и нынешними переустройщиками, что, кажется, в нем уже совсем не осталось места для женской печали, не говоря о разных там лирических охах-вздохах, короче – интимa с последующими разлуками-встречами, обжигающим души влюбленных огнем новой, доселе неведомой им страсти. Однако в стихах умудренной жизненным опытом поэтессы, все это не только присутствует, но, пожалуй, и доминирует. Она откровенна и доверчива, не плаксива и оптимистична, чего, кстати, и не скрывает:
Иду по жизни...
Каюсь и грешу.
О том, что потеряла –
не жалею.
Это – первая книга Г. Казак. Будем надеяться, что и не последняя. | | Книги: | | | Белая птица Минск 1998 |
|
